JEANNY JENNISKENS

Welkom! Leuk dat je op deze pagina terecht bent gekomen, waar ik graag meer vertel over mijn leven én mijn drijfveren.

Vroeger noemden ze me "een durske", Brabants dialect voor meisje. Vreemd is dat niet, want ik werd geboren in Asten als Jeanny Thielen. Inmiddels word ik het grootste deel van m'n leven "een megje" genoemd. Voor de liefde stak ik namelijk de provinciegrens over en kwam ik terecht in het Noord-Limburgse Leunen. Daar stapte ik in 1978 in het huwelijksbootje met Wim Jenniskens.

Nadat we in Wims ouderlijk huis - een boerderij uit 1901 - gingen wonen, stichtten we al gauw ons eigen gezinnetje. Samen mochten we ouders worden van vijf prachtige kinderen. Waar ik de grens van Brabant naar Limburg overstak, gingen onze drie zonen op hun beurt een stapje verder. Martijn woont inmiddels in Jamestown (Verenigde Staten), terwijl zijn broers Stephan en Jasper naar de Australische staat Victoria emigreerden. Daar woont Stephan en zijn vrouw Kristy in Trafalgar en Jasper en zijn vriendin Steph, op een half uurtje rijden van zijn broer, in Drouin.

Ik zal eerlijk zijn: het is niet altijd makkelijk om je kinderen op zo'n grote afstand te hebben. Dat gevoel werd nóg sterker toen Jasper en Steph ons in november 2022 voor de tweede keer opa en oma maakten, na de geboorte van kleinzoon Noah. Met heel veel "facetimen", vakanties richting Australië en andere vormen van contact, komen we echter een heel eind!

Onze dochter Maayke woont, gelukkig maar, dichter in de buurt. Op een steenworp afstand leeft zij in Venray, samen met zoon Cas. Hij is onze eerste, inmiddels 13-jarige, kleinzoon.

Lieke

Wie heeft meegeteld zal slechts tot vier komen, terwijl ik schreef dat we toch echt ouders mochten worden van vijf prachtige kinderen. En dat klopt ook. De vijfde is onze dochter Lieke. Zij mocht helaas slechts drie maanden oud worden. Ze overleed in 1987 aan wiegendood, maar maakt nog altijd onderdeel van ons gezin uit. We spreken, ook bijna 36 jaar later, zonder uitzondering over onze vijf kinderen.

Toen Lieke stierf besloten we om zoveel mogelijk herinneringen vast te leggen. We maakten foto's van thuis, van de uitvaart én van de begrafenis. Het zorgde toendertijd voor gefronste wenkbrauwen. "Dat fotografeer je toch niet?", was een veelgehoorde opmerking. Júist wel. En wat zijn we blij dat we het gedaan hebben. De foto's van haar eerste maanden en (de weg naar) het afscheid, bundelden we in een album, dat tot op de dag van vandaag voor heel veel steun zorgt. Een dierbare herinnering, die ik eenieder die afscheid moet nemen gun.

Verbondenheid

Achteraf gezien is het afscheid van Lieke onlosmakelijk verbonden met mijn passie voor uitvaartfotografie. Hoewel ik altijd al graag plaatsnam achter de camera, voor uiteenlopende shoots, kwam ik er na het fotograferen van mijn eerste uitvaart achter dat dit het type fotografie is dat écht bij mij past. Het respectvol in beeld brengen van een afscheid, zie ik als waardevolle en belangrijke opdracht. Een blijvende herinnering creëren waar nabestaanden nog jaren steun aan hebben.

Door te fotograferen heb ik geleerd om "beter te kijken". Wat ik vroeger niet zag, valt me nu juist op. Het helpt mij bij het vastleggen van het juiste gevoel en bijbehorende sfeer. Ook op het gebied van reis-, natuur- en landschapsfotografie. Mijn portfolio van dit werk is te vinden op http://www.aurora-photography.nl

Met mijn uitvaartfotografie hoop ik ook te zorgen voor een beetje verbondenheid. Vooral op momenten van afscheid, daar waar het hebben van steun juist zo belangrijk is. Ook na afloop. Of beter gezegd: vooral na afloop.