WIE BEN IK
Welkom! Leuk dat je op deze pagina terecht bent gekomen, waar ik graag meer vertel over mijn leven én mijn drijfveren.
Vroeger noemden ze me "een durske", Brabants dialect voor meisje. Vreemd is dat niet, want ik werd geboren in Asten als Jeanny Thielen. Inmiddels word ik het grootste deel van m'n leven "een megje" genoemd. Voor de liefde stak ik namelijk de provinciegrens over en kwam ik terecht in het Noord-Limburgse Leunen. Daar stapte ik in 1978 in het huwelijksbootje met Wim Jenniskens.
Nadat we in Wims ouderlijk huis gingen wonen, stichtten we al gauw ons eigen gezinnetje. Samen mochten we ouders worden van vijf prachtige kinderen. Waar ik de grens van Brabant naar Limburg overstak, gingen onze drie zonen op hun beurt een stapje verder. Martijn woont inmiddels in Jamestown (Verenigde Staten), terwijl zijn broers Stephan en Jasper naar de Australische staat Victoria emigreerden. Daar woont Stephan en zijn vrouw Kristy in Trafalgar en Jasper en zijn vriendin Steph, samen met hun zoontje Noah op een half uurtje rijden van zijn broer, in Drouin.
Ik zal eerlijk zijn: het is niet altijd makkelijk om je kinderen op zo'n grote afstand te hebben. Dat gevoel werd nóg sterker toen Jasper en Steph ons in november 2022 voor de tweede keer opa en oma maakten, na de geboorte van kleinzoon Noah.
Onze dochter Maayke en haar vriend Danny wonen in Heemskerk, samen met zoon Cas. Hij is onze eerste, inmiddels 14-jarige, kleinzoon.
Lieke
Wie heeft meegeteld zal slechts tot vier komen, terwijl ik schreef dat we toch echt ouders mochten worden van vijf prachtige kinderen. En dat klopt ook. De vijfde is onze dochter Lieke. Zij mocht helaas slechts drie maanden oud worden. Ze overleed in 1987 aan wiegendood, maar maakt nog altijd onderdeel van ons gezin uit. We spreken, ook 37 jaar later, zonder uitzondering over onze vijf kinderen.
Toen Lieke stierf besloten we om zoveel mogelijk herinneringen vast te leggen. Het zorgde toendertijd voor gefronste wenkbrauwen. "Dat fotografeer je toch niet?", was een veelgehoorde opmerking. Júist wel. En wat zijn we blij dat we het gedaan hebben. De foto's van haar eerste maanden en (de weg naar) het afscheid, bundelden we in een album, dat tot op de dag van vandaag voor heel veel steun zorgt. Een dierbare herinnering, die ik eenieder die afscheid moet nemen gun.
Verbondenheid
Met mijn uitvaartfotografie hoop ik ook te zorgen voor een beetje verbondenheid. Vooral op momenten van afscheid, daar waar het hebben van steun juist zo belangrijk is. Ook na afloop. Of beter gezegd: vooral na afloop.
Ook op het gebied van reis-, natuur- en landschapsfotografie, daar heb ik ook veel plezier in. Mijn portfolio van dit werk is te vinden op http://www.aurora-photography.nl